İnsanı insan yapan tek şey belki de özyeterlilik duygusuna indirgenebilir. Birisi özyeterliliğimizi dağıtmaya kalktığı zaman öfkeleniyoruz, onu kaybettiğimizde dünyamız kararıyor veya ondan emin olduğumuzda mutluluğumuz tavan yapıyor.
Geçenlerde dinlediğim bir podcastte konuşuldu bunlar ve bana şunları düşündürdü
Kimi insan yeni bir işle, görevle karşılaştığında, “bu iş zora benziyor ama ben üstesinden gelirim, er ya da geç” diyor. Bazıları “ben hiç anlayamayacağım galiba bu işi en iyisi uzmanına bırakayım” diyor ama bundan hicap duymuyor, çünkü iyi yaptığından emin olduğu birçok şey var. Bazısı da bunalıma giriyor.
Ben ilk gruba giriyorum ama ikinci gruba girmek isterdim, elimde değil. Örneğin son iki yılda, podcast yapmaya giriştim, uzaktan kayıt yapmayı, Garageband’de edit etmeyi, onu yayınlamayı öğrendim, bir mail gönderim programı öğrendim, otomatik newsletter’lar oluşturdum, kendime websitesi yaptım önce WIX’i öğrendim ardından daha etkili diye wordpress öğrendim. Ha bu arada bir de 5 kur 300 saat yaratıcı drama kursuna gittim, yaşım katılımcıların ortalamasının iki katına yakındı herhalde.
Bütün bunları bir uzmanı kadar iyi yaptığımı düşünmüyorum ama iyi kötü öğrendim ve ortaya birşey koyabildim.
Bütün bunların kaynağını düşündüm, ben nasıl böyle oldum (daha da önemlisi çocuklarıma bunu nasıl geçirebilirim) Psikolog Albert Bendura’nın özyeterliliğin 4 kaynağından birinin ebeveyninizin ya da rol model aldığınız birinin deneyimi olduğunu söylüyor. Babamı hep bir şeyler tamir ederken görmüşümdür, ben de kendim uğraşmadan eve tamirci sokmam. Sanırım konu ne olursa olsun, çocuk yetiştirmede örnek olmak gidebileceğimiz en garantili yol.
Bahsettiğim podcast Freakonomist Radio: https://open.spotify.com/episode/4ijI4JyugniAcJO6fHDhBA?si=iXnvxT7nSOCVY-fpup-tIQ
(22:20’den itibaren dinleyebilirsiniz)
