Bu çağda ölmek bir trajedi!
Çünkü bilim bir seviyeye geldi. Artık yıldırım düşmesine karşı, paratoner var, 10 richter ölçeğine dayanacak ev yapmanın yolunu biliyoruz, yangına karşı alarmlar ve yangın söndürme sistemleri var, maden kazalarında toplu ölümlerin önüne geçecek sistemler yapılabiliyor.
Bilimden uzaklaşmanın faturası ise her kazada önümüze çıkıyor. Ya can, ya mal üzerinden.
Yaklaşık iki hafta sonra 6 Şubat depreminin yıldönümü olacak. Ben ilk yıldönümü gibi düşünüyordum sonra fark ettim ki, bu ikinci yıl dönümü. Onbinlerce insan hayatını kaybetti hesabını bilemediğim maddi zarar oldu. Tüm yaraların sarılıp sarılmadığı bir yana, bu çok ağır tablodan ders çıkardık mı? Acaba olası bir İstanbul depremine hazırlık için son iki yılda ne yapıldı?
İnsanın bir yerinde sinsi bir damar tıkanıklığından, bir pıhtı atması sonucu hayatı sona erebilir. Tabii ki alınacak önlemler var, ama hepimiz duymuşuzdur; “hastanenin check up sonucunun temiz çıktığını aramak için aradıkları hastanın az önce kalp krizinden vefat ettiğini öğrenmeleri” benzeri talihsiz haberleri… Ona yapacak bir şey yok! Ama bir ya da bir çok insanın ihmalinden ötürü verilen can kayıplarına tahammül edilemez, edilmemeli. O ihmaller olmasa bugün bu insanlar sadece tatillerinin mahvolduğuna yanacaklardı.
Soru şu; Bir şey değiştirmek gerekiyorsa vatandaşların “bugün” atacakları ilk adım ne olmalı?
