2020 başlarken onlar basamağında yeni bir başlangıç yapmanın eskimiş 10’lu yıllardan kurtulmanın bir ferahlığı ve umudu vardı belki. Kimse hayatımızın bu kadar çok ve hızlı değişeceğini hayal edemezdi.
Cuma-Cumartesi bir eğitim veriyordum. Türkiye’nin çeşitli yerlerinden iş arkadaşları bir eşzamanlı uygulama ile yanyanaymışçasına çalışabiliyorlar. Bu bize şimdi garip gelmiyor ama bu çok yeni bir durum değil mi? Bu teknoloji iki sene önce de vardı ama düşünce sistemimiz buna hazır değildi. Bir “sınıf” içinde olmadan eğitim düşünülemezdi. Tabii eskiden eğitimin biraz da olsa “eğlenceli” bir tarafı vardı. Müdürünüz, direktörünüz acil bir şey için sizi aramaktan çekinmese de, şirket hayhuyunun dışına çıkmak, ince profilli düğün sandelyesinde oturup atıştırmalıklar eşliğinde eğitime katılmak hiç fena değildi. Şimdi artık evimizde hop yanımızda çocuğumuz, hop eğitimde hoca ne diyor oluyoruz. Eğitim belki biraz kaçıştı, şimdi yapılacak işlerin üzerine eklemlendi. O “rutinden sıyrılmayı, eğlenceyi” nasıl geri getireceğiz ona kafa yormak lazım.
Öte yandan birisiyle sosyal medyada ya da Linkedin’de tanışıyorsunuz, çok güzel bir sohbet gelişiyor. Çat diye “zamanınız varsa bir zoom yapalım” diyorsunuz. (Eski) normalde belki bu küçük yazılı sohbet “yapalım, içelim”le geçiştirilip unutulacakken, daha kalıcı ve ilham verici bir bağlantıya dönüşebiliyor. Çünkü bunu söylemek artık garip değil ve yazı karakterleri (hele hiç tanımadığınız biriyle) yüzyüze temasın yerini tutmuyor.
Yahu hepsi bir yana, tanımadığım ama ortak ülkü birliği olan insanlarla bir topluluk kurdum oturduğum yerden, nasıl yapacağız, nerede ne zaman buluşacağız demeden, İstanbul, Almanya, Antalya, Adana ve nicelerinden. 😊🙋🏻♂️
